Δεν θα αφήσω το χωριό μου να γίνει (όπως δυστυχώς έγινε) η ΑΝΔΡΟΥΣΑ Χανδριναικος Φυτεία και Μιλτιάδης.
Παρά τα όσα μεγάλα προβλήματα και εκ των έσω πολλές φορές, δε θα επιτρέψω να είμαι εγώ ο πρόεδρος που οδήγησε την ομάδα του χωριού και της καρδιάς μου σε οριστικό θάνατο.
Αν όντως αυτό σκέφτονται οι “φίλοι” και το συμβούλιο του Πανευαϊκου, τότε τους καλώ στο συμβούλιο που αποφεύγουν όπως ο διάολος το λιβάνι και να είναι αυτοί που θα πάρουν την απόφαση λογοδοτοντας κιόλας (κάτι που μέχρι τώρα ξέρουν να κάνουν καλά με τις κουβέντες του καφενείου).
Ξέρω πως είναι πολύ δύσκολο όταν συμβαίνουν όλες αυτές οι συγκυρίες να σταθεί αγωνιστικά η ομάδα όμως πιστεύω ακράδαντα πως επειδή ο Πανευαϊκός είναι από σκληρό μέταλλο θα αντέξει.
Καταλαβαίνω πως εαν επέλθει οριστική απόφαση να μην κατέβει στο πρωτάθλημα έχει ως βέβαιο την οριστική διάλυση δια παντός…
Με τα παιδιά του χωριού και τους παίκτες που μέχρι σήμερα έπαιζαν για την αγάπη τους για το ποδόσφαιρο, ακόμη και τους ποδοσφαιρικά άστεγους από την διπλανή Ανδρούσα μπορεί να γίνει μία ομάδα που θα πρωταγωνιστεί.
Ενεργώ έτσι με γνώμονα καθαρά την αγάπη μου για την ομάδα και το χωριό μου όπως άλλωστε το κάνω αποκλειστικά ΜΟΝΟΣ (οικονομικά) εδώ και τουλάχιστον δύο χρόνια.
Τέλος ευελπιστώ πως η βοήθεια από την ομογένεια (λ.χ τον Προκόπη Παναγόπουλο, τους Σωτηροπουλαίους “Μέρχους”) τον Εύανδρο, τους τοπικούς άρχοντες και από τους τόσα χρόνια (ίσως πικραμένους) αιμοδότες ντόπιους ή ανά την Ελλάδα Αναζηραίους και μη.
Στη διάθεση σας ανά πάσα στιγμή.
Διονύσης Σωτηρόπουλος.
