Ο Ντέμης Νικολαΐδης γεννήθηκε στις 17 Σεπτεμβρίου του 1973, στο Γκίσεν της Γερμανίας. Οι γονείς του επέστρεψαν στην Ελλάδα και πιο συγκεκριμένα στην Αλεξανδρούπολη λίγο μετά τη γέννηση του. Η ακριτική πόλη είναι και ο τόπος καταγωγής του Ντέμη καθώς και το μέρος όπου έκανε τα πρώτα του ποδοσφαιρικά βήματα.
Πιο συγκεκριμένα, γράφτηκε στις ακαδημίες του τοπικού Εθνικού, με τις οποίες και ξεχώρισε για να έρθει το 1992, σε ηλικία 19 ετών, η ένταξη του στην ανδρική ομάδα η οποία αγωνιζόταν στη Γ’ Εθνική.
Μια μέτρια προς καλή πρώτη σεζόν με 7 τέρματα, καθώς και το εκπληκτικό πρώτο μισό της σεζόν 93-94 φέρνουν δυνατά το όνομα του στην ποδοσφαιρική πιάτσα.
Ο Απόλλων Αθηνών με αστραπιαίες κινήσεις του ιδιοκτήτη του, Κώστα Αλαμάνου, τον κάνουν κάτοικο Ριζούπολης.
Διανύει 2,5 εξαιρετικές σεζόν με τον Απόλλωνα, με μια τέταρτη θέση στο πρωτάθλημα και έναν τελικό κυπέλλου. Ο βραχύσωμος επιθετικός πέτυχε 17 και 15 γκολ αντίστοιχα στις δύο γεμάτες σεζόν του με την Ελαφρά Ταξιαρχία.
Το σίριαλ του 96
Το καλοκαίρι του 1996 ο Ντέμης Νικολαΐδης αποτελούσε μήλον της έριδος για τις μεγάλες ομάδες. Ο Κώστας Αλαμάνος συμφωνεί με τον Ολυμπιακό και μάλιστα παίρνει και κάποια χρήματα ως προκαταβολή.
Ο Ντέμης δε θέλει με τίποτα να πάει στον Ολυμπιακό καθώς δεν έχει κρύψει ποτέ τα κιτρινόμαυρα αισθήματά του. Τα πράγματα φτάνουν στα άκρα με Απόλλωνα και Ολυμπιακό να πιέζουν τον ποδοσφαιριστή αλλά αυτός να συνεχίζει να αρνείται. Του διαμηνυούν πως αν δεν πάει στον Ολυμπιακό, θα μείνει στον Απόλλωνα αλλά αυτός απαντά “Θα μείνω στον Απόλλωνα λοιπόν”.
Τελικά μετά από τη συνεχόμενη άρνηση του να μεταβεί στον Πειραιά, ο Αλαμάνος αναγκάστηκε να εγκαταλείψει την προσπάθεια και να συμφωνήσει με τον πρόεδρο της ΑΕΚ, Μιχάλη Τροχανά. Ο Ντέμης πραγματοποίησε τη μεταγραφή που ονειρευόταν από παιδί και θα αγωνιζόταν με τον αγαπημένο του δικέφαλο στο στήθος.
Στην ΑΕΚ έμεινε 7 χρόνια και κατέκτησε 3 κύπελλα και ένα σούπερ καπ. Πέτυχε συνολικά 123 γκολ και λατρεύτηκε από τους οπαδούς της ΑΕΚ όσο ελάχιστοι. Ο χαρακτηριστικός τρόπος που πανηγύριζε τα γκολ του στα κάγκελα στη σκεπαστή έχει μείνει αξέχαστος μέχρι σήμερα. Είναι ο ποδοσφαιριστής που συνδέθηκε όσο κανένας με τη σύγχρονη ιστορία της ΑΕΚ και αποτέλεσε το αγαπημένο παιδί των οπαδών.
Από την ΑΕΚ έφυγε το 2003, για να αγωνιστεί για ένα χρόνο στην Ατλέτικο Μαδρίτης. Εκεί πέτυχε 6 γκολ, αγωνιζόμενος ως επιθετικό δίδυμο με τον νεαρό τότε, Φερνάντο Τόρες. Ο Ισπανός φορ μάλιστα έχει δηλώσει πως έμαθε πολλά από τον Έλληνα επιθετικό και έγινε καλύτερος παίκτης δίπλα του.
Η καριέρα του τελείωσε με ιδανικό τρόπο και την κατάκτηση του ευρωπαϊκού με την εθνική Ελλάδος, το 2004, σε ηλικία μόλις 32 ετών.
Είχε αποφασίσει να βοηθήσει την αγαπημένη του ΑΕΚ να βγει από τη δύσκολη κατάσταση στην οποία βρισκόταν και έγινε πρόεδρος της.
Ποδοσφαιρικά, ο Νικολαΐδης ήταν ένας βραχύσωμος, τεχνίτης και γρήγορος σέντερ φορ με τρομερή αίσθηση του γκολ. Πέρα το μικρό του ύψος, είχε τρομερή έφεση στα γκολ με κεφαλιές χάρη στις σωστές θέσεις που έπαιρνε στην αντίπαλη περιοχή.
Με την εθνική ομάδα πέτυχε 17 γκολ σε 54 αγώνες. Μάλιστα είχε αποσυρθεί μαζί με άλλους παίκτες της ΑΕΚ εξ’ αιτίας της κατάστασης που επικρατούσε στο ελληνικό ποδόσφαιρο και την άνιση αντιμετώπιση (λίαν επιεικώς) που υπήρχε. Ο Ότο Ρεχάγκελ όμως κατάφερε να τον μεταπείσει και επέστρεψε στο αντιπροσωπευτικό συγκρότημα, για να κλείσει την καριέρα του ως πρωταθλητής Ευρώπης.
Στην ΑΕΚ αγαπήθηκε παράφορα και όπως όλοι οι έρωτες, πέρασε και αυτός τις φουρτούνες του. Ιδιαίτερα μετά την ανάληψη της προεδρίας της ομάδας, ο Ντέμης βρέθηκε αντιμέτωπος με μερίδα οργανωμένων οπαδών. Από εκεί που πανηγύριζε μαζί τους, βρέθηκαν σε “αντίπαλα στρατόπεδα”. Το μόνο που δε μπορεί να αμφισβητήσει κάποιος πάντως, είναι πως αγάπησε και αγαπάει παράφορα την ΑΕΚ.
Κλείνοντας, ο Ντέμης Νικολαΐδης αποτέλεσε τον παιδικό ποδοσφαιρικό ήρωα των αεκτζήδων της γενιάς μου και τον αγαπημένο οργανωμένων και μη οπαδών. Το πάθος που έβγαζε στο παιχνίδι του καθώς και η αγάπη του για την ΑΕΚ τον έβαλαν στο πάνθεον των παικτών που έχουν αγωνιστεί με το δικέφαλο αετό. Ο σεβασμός του προς τους αντιπάλους τον καθιστά συμπαθή και στους αντίπαλους οπαδούς. Κάθε φίλαθλος άλλωστε δεν μπορεί παρά να αναγνωρίσει την τεράστια ποδοσφαιρική του αξία.
Τελευταίο αλλά όχι έσχατο, το περιστατικό στον τελικό κυπέλλου του 2000. Ο Ντέμης έχει σκοράρει, ο Δούρος δείχνει σέντρα αλλά ο ίδιος σηκώνει το χέρι του και λέει στο διαιτητή να το ακυρώσει, παραδεχόμενος ότι το πέτυχε με το χέρι, σε μια κίνηση που έγραψε ιστορία.
“Ήταν μια δικαίωση, από πού να δικαιωθώ, από το ελληνικό πρωτάθλημα που παίζαμε; Δεν μπορώ να διανοηθώ να γίνει κάτι άλλο. Δηλαδή θα ήμουν αυτή τη στιγμή και θα είχα κερδίσει ένα Κύπελλο “κλέβοντας” τους παίκτες και την ομάδα του Ιωνικού; Θα κοιμόμουν ήσυχος; Δεν γίνεται, δεν το συζητάω. Δεν είναι καν θέμα προς συζήτηση”, εξηγεί ο ίδιος στη συνέντευξη-βιογραφία του.
Αυτός είναι ο Ντέμης Νικολαΐδης.
